artykuł hasłowy: dziwić (się)
Szczegóły:
| Typ | Jednostka pochodzi ze Słownika staropolskiego |
|---|---|
| Rodzaj | autosemantyczna |
| Numer | (7) 3. |
| Definicja | 'mieć coś za złe, obwiniać o coś, imputare, incusare': |
| Gramatyka | czasownik lub forma czasownikowa |
| Semantyka | |
| Przykład w transliteracji | Proszą czye, nye dzywy my (noli mihi molestus esse Luc 11, 7), boczyem yvze moye drzvy zamknąl..., nye mogącz vstacz, abych czy dal |
| Przykład w transkrypcji | Proszę cie, nie dziwuj mi (noli mihi molestus esse Luc 11, 7), bociem juże moje drzwi zamknął... nie mogęć wstać, abych ci dał |
| Lokalizacja | Rozm 274. |
Uwagi: Przykłady: 1471 MPKJ V 61, EwZam 305, Rozm 259.448, 1429 AcOfLubl I można też czytać dziwujcie, dziwuj, dziwując etc.