artykuł hasłowy: mianować (się)

Jednostki:
(1) 1. 'wymienić nazwę, naz(y)wać, nominare, appellare, vocare':
(2) ~ 'wspomnieć, napomknąć, memorare':
(3) 2. 'wymieniać z zachwytem, sławić, collaudare', tu w stronie biernej mianowan 'słynny, laudatus, nobilis':
(4) 3. 'nadać komuś imię, nomen alicui imponere':
(5) 4. 'zawołać po nazwisku (imieniu), wywołać, przywołać, nominare, aliquem nomine suo vocare, nuncupare':
(6) 5. 'powołać w jakimś charakterze, wyznaczyć, vocare, nominare, advocare':
(7) ~
(8) ~

Szczegóły:

Typ	Jednostka pochodzi ze Słownika staropolskiego
Rodzaj	autosemantyczna
Numer	(5) 4.
Definicja	'zawołać po nazwisku (imieniu), wywołać, przywołać, nominare, aliquem nomine suo vocare, nuncupare':
Gramatyka	czasownik lub forma czasownikowa
Semantyka	2.4.4.2. WYPOWIEDŹ 2.4.4.5.1. Nazywanie; nazwa własna, przezwisko, określenia odnoszące się do miejsc, narodowości etc.
Przykład w transliteracji	Pysarz... prawvyącze szą przes woznego kv prawv vezwane ma myanowacz (nominabit) podlug czassv pozwanya, tho gest, ktho pirzvey zazwal, pirzwey przistamp
Przykład w transkrypcji	Pisarz... prawujące się, przez woźnego ku prawu wezwane, ma mianować (nominabit) podług czasu pozwania, to jest kto pirzwej zazwał, pirzwej przystęp
Lokalizacja	Sul 8, sim. Dział 12.