bowiem, bowim |
Vdrøczil ies lud y wignal ies ie, ani wem ('bowiem') w meczu (in gladio) swoiem sø osedli zemø a ramø gich ne zbawilo gich, ale prawicza twoia y ramø twoie |
Uwrozy spadły są mnie w światłych, bowiem dziedzicstwo moje światło jest mnie (funes ceciderunt mihi in praeclaris, etenim hereditas mea praeclara est mihi, Puł: iże) |
W imieniu twojem wzgardzimy wstające na nas. Bowiem (enim) nie w łęczysko moje będę pwać a miecz moj nie zbawi mie |
nawiązuje zdanie przyczynowe do poprzedniego kontekstu 'bowiem, enim': |
1. nawiązuje zdanie do poprzedniego kontekstu podkreślając zarazem jego ważność, prawdziwość: a. 'bowiem, nam, namque, enim': |
Koniec temu będzie, gdy lekarz w mej szkole siędzie, bowiem przeciw śmiertelnej szkodzie nie najdzie ziela na ogrodzie |
Uwrozy spadły są mnie w światłych, bowiem dziedzicstwo moje światło jest mnie (etenim hereditas mea praeclara est mihi, Puł: dziedzictwo) |
Głos dali obłocy... Bowiem strzały twoje idą, głos gromu twego w kole (vox tonitrui tui in rota, Fl: w kole) |
Bowiem sługa twoj strzeże jich (sc. sądów bożych), w strzeżeni jich (in custodiendis illis) odpłata wielika |
nawiązuje nowe zdanie, zazwyczaj z odcieniem przyczynowym, do poprzedniego kontekstu 'bo, bowiem, enim, autem': |
Uwrozy spadły są mnie w światłych (MamLub 127: wielmi światłe), bowiem dziedzicstwo moje światło (Pul: przeświatłe) jest mnie (funes ceciderunt mihi in praeclaris, etenim hereditas mea praeclara est mihi) |